quinta-feira, 24 de abril de 2008

Nº 1 em Planícia: South San Gabriel & Centro-Matic

Aqui em Planícia temos a sorte de contar com umha sala de concertos como é devido. Tanto no que se refire a aforo, sonoridade, e programaçom, o Vera ("club for the international pop underground") cumpre os requisitos mais exigentes. Abonda botar umha olhada á sua programaçom das vindeiras semanas/meses para se decatar: Sebadoh, Evangelista, Explosions in the Sky, Bishop Allen, Baby Dee, Drive-by Truckers, ou os hiperrecomendados por Moi, Man Man, som só alguns dos artistas que se passarám por aqui.
.
Para abrir boca, fomos onte ao concerto de South San Gabriel + Centro-matic. Duas bandas, diredes, pero que va! Como é sabido, ambas som projectos de Will Johnson e, em realidade, poderia dizer-se que som o mesmo grupo, já que apenas muda um componente (polo menos assi foi no concerto de onte). O que nom quita para que sejam duas entidades musicalmente diferenciadas.
.
South San Gabriel: a americana com americanas...
.
Assi, na primeira parte do concerto (ao que cheguei 20 minutos sobre a hora e... já começara! A puntualidade planícia é abraiante) degustamos aos South San Gabriel, isto é, o lado máis elegante da americana. Músicos tocando sentados, todos de americana e camisa, e um toque mais "europeu" se se quer... até o punto de que o Will preguntou polo resultado do Barça-Manchester que se estava a jogar (e por suposto agradeceu-nos a nossa presença apesar de coincidir com esse evento). Eu, que nom os escoitara demasiado, quedei satisfeito: estes tipos nom levarám o género mais alá, pero bem paga a pena i-los ver a um concerto. Introspecciom, sensibilidade, saber fazer e a voz de Will Johnson som argumentos suficientes. Se nom os conhecedes, recomendo-vos a cançom "I feel too young to die", do LP "The Carlton Chronicles". Das poucas que se me quedárom gravadas nos primeiros 45 minutos.


... e Centro-matic, a americana rockeira

E na segunda parte quitárom as americanas, o Will Johnson puxo umha gorra e afanárom-se em demostrar que, si, as mariconadas decadentes estám moi bem, pero a fim de contas eles som de Texas. E portanto procede escoitar algo de rockandroll. Sem decantar-me a priori por nengum dos dous estilos, tenho que dizer que foi esta parte a que mais me gustou. Um rolho country-pop-rock, ao Wilco, que conseguiu as maiores cotas de emociom ao pouco de começar e mantivo-as durante quase meia hora.

Cara o final o concerto virou umha mestura das duas vertentes. Will Johnson sacava tempo para longas parrafadas nas que, por exemplo, explicava o significado de "homeslice" -palavra que lhe deve gustar moito, pois já a atopei nalgumha entrevista sua-, ou para fazer um montom de bromas privadas sobre o loiro do grupo. Um tipo adorável, este Will, em sério. E assi, tras um último bis e redobrados agradecementos pola sua parte, rematou o concerto, e nós bem satisfeitos da primeira experiência no Vera, que nom será a derradeira.

1 comentário:

Moi disse...

Non te acostumes moito que logo pasa o que pasa. Definitivamente teño qe reactivar o tema do meu blog, que son un deixado de carallo.